ഒരു മരം വീഴവേ ,മുറിയുന്നു മാനസം
ഒരു മലര്‍ വിരിയവേ ,പുളകങ്ങള്‍ ചൂടുന്നു
വിടരാന്‍ വിതുമ്പിയ മൊട്ടിന്‍ ദലങ്ങളില്‍
അറിയാത്ത നോവിന്റെ നൊമ്പരമുത്തുകള്‍
പതിരായിപ്പോകുന്നു വടവൃക്ഷമാവേണ്ട
കതിരുകള്‍ ;കനിവു തേടുന്നു
കവിമനം കുതികൊള്ളും മലര്‍വാടിയില്ലിവിടെ
കവിത മരിക്കുന്നിതെന്നും !!
മഴമേഘമിന്നെവിടെ മയിലിന്റെ പീലികള്‍
മറവിതന്‍ താളുകള്‍ക്കിടയില്‍
മഴയിന്നു പനികൊണ്ട് വിറയുന്നു ചുറ്റിലും
കരയുന്ന കടലുകള്‍ തന്നെ
അറിയാത്ത രോഗത്തിന്‍ പിടിയിലായ്‌ വീഴുന്നു
ചലനങ്ങളറ്റു പോകുന്നു
മനമിന്നു കാടായി മാറവേ ,മലകളും -
പുഴകളും വഴിമാറി നിന്നു
ആഴിയില്‍ വീണു കിടക്കുമ്പോഴും
നാഴിനീരിനായ്‌ നാവുയര്‍ത്തുന്നു
പ്രകൃതങ്ങള്‍ മാറുന്ന മനുജന്റെ -
തലയിലായ് പ്രകൃതിതന്‍ വികൃതി വിളയാട്ടം
അകമേ നിറഞ്ഞു നിന്നകലങ്ങള്‍ പൂകിയാ
കവിമനം തേങ്ങുന്നിതെന്തേ ?
വിടരാത്തൊരായിരം മുകളങ്ങള്‍ തന്‍ താപം
ഹൃദയത്തിലേല്‍ക്കുന്നതാവാം
ദലമര്‍മരങ്ങളും , മൃദുമന്ദഹാസവും
അതിദൂരമായതങ്ങാവാം .
ഇവിടെ കൊടും ചൂടിലലറുന്ന കാറ്റും
പിഴക്കുന്ന ഋതുവും,തളിര്‍ക്കാത്ത മനവും
വിലപേശി വാങ്ങുന്ന രാഗവും,മോഹവും
അഴലായി മാറുന്നതാവാം
ഒരുവട്ടം കൂടിയാ കവിമനം വെമ്പില്ലാ
ഇവിടേക്കണയുവാന്‍ മേലില്‍ !
മലരുകള്‍ വിരിയാത്ത ,നറുനിലാവൊഴുകാത്ത
കവിത ജനിക്കാത്ത മണ്ണില്‍
നിമി നേരമെങ്കിലും കഴിയേണ്ടിവരികിലാ
വടവൃക്ഷം കടപുഴകി വീഴും !
പടുജന്മമായിടാനാകുമോ നിറവിന്റെ
നറുനിലാവാകുമാ ജന്മം?....
